من آموختم که :

معلمی را شغل انبیا خوانده اند، و من، با مطالعه در زندگی و رفتار پیامبرم، که معلم همة معلمان تاریخ بشریت است، آموختم که: می توان طعم محبت رابه عنوان مادر دلسوز و مهربانی برای همة بچه های یتیم و نیازمند به محبت بود، می توان آنها را از محبت سرشار کرد و دست نوازشگری شد بر سر یتیمان و بی نوایان.آموختم که، ملاک شرافت و برتری انسان ها به رنگ پوست و نه به نوع گویششان نیست..

آموختم که، من به عنوان یک معلم مسئولیت تام دارم که در مقابل شدائد و بلایا بایستم، تمام ناراحتی ها را تحمل کنم، رنج ها را بپذیرم و چون شمع بسوزم و راه را برای دیگران و همة شاگردانم روشن کنم و تشنگان حق و حقیقت را سیراب کنم..

آموختم که، باید از نظر علم از همه برتر باشم تا مبادا که دشمنان مرا از این راه طعنه زنند. زانو درآورم و آنگاه خود خاضع ترین و افتاده ترین فرد روی زمین باشم.

آموختم که، این مسئولیت تاریخی را در مقابل خدا و برای رضای او به عهده گرفته ام، بدانم که تنها اوست که ناظر اعمال من است و تنها اوست که باید در همه حال به او پناه جویم و از او تقاضای کمک کنم و فقط در مقابل او اظهار عجز و ناتوانی کنم و فقط و فقط از او مدد گیرم و بس.

آموختم که، باید در زندگی شکیبا و صبور باشم و گرد ناملایمتی ها را با امید و توکل بر خدا و سعة صدر از چهرة خود بگیرم و از چهرة خاکسترریزان نادان و جاهل، خاکستر جهل و نادانی را بزدایم و بادستان پر مهر و عاطفة خود، گل دوستی و مهربانی برای آنها به ارمغان آورم.

آموختم که، هیچ گاه برای به دست آوردن دلی، دل دیگری را نشکنم و برای خوش بودن و شاد بودن، حتی برای لحظه ای، دلی را نرنجانم و نشکنم، شاید آن دل مأمن و جایگاه خدا باشد و تا می توانم دل ها را به دست آورم

آموختم که، برای پیشرفت و اعتلای کشورم که متبرّک به نام مقدّس اسلام و امام زمان(عج) است، باید بیشتر کار کنم، امیدان آیندة مملکت را که سرشار از نیرو و پاکی هستند، بارور کنم و آنها را مسلح به سلاح علم و ایمان و دانش روز کنم و بدین وسیله برگ زرینی برای آن رقم زنم.

آموختم که، از هوا و هوس بپرهیزم و چون حضرت یوسف(ع) از وسوسة شیاطین انسان نما بر حذر باشم و در همة حالات به خدا پناه ببرم

آموختم که، قوای خود را بیشتر از پیش متمرکز کنم و با گام هایی استوارتر از گذشته برای آبادانی مملکت امام زمان(عج) بکوشم و سعی کنم فهم و شعور و تدبیر منتظران مهدی فاطمه(عج) را که من عنوان معلمی آنها را گرفته ام، ارتقا بخشم

و بالاخره آموختم که،

در زندگی فقط برای کسب رضایت خدا بکوشم و وظیفه ای را که به عنوان یک معلم در این زمان پر مخاطره بر عهده دارم به نحو احسن انجام دهم و نگران نتیجة کار نباشم، چون خدا خود بهترین تدبیرکنندگان است و دلسوزتر از من برای همة مخلوقاتش